පළමු පරිභ්‍රමණය

නේක පාටින් දිදුලන
මල් සුපිපි වසන්ත දිනෙක
ආවා ඔබ මා තුරුලට
උණුසුමක් සොයාගෙන

දිවා රෑ දෙසිය අසූවක්
රැඳී සිටි නවාතැන හැරදා
ආවෙ ඔබ මා දෑතට
මහ හඬින් හඬමින්

දුටු සැණින් මා හද
පිදුවෙමි මම ඔබට
සත්තයි නුඹ එවිට
නාඬා සැනසුනු බවට

මව තුරුලේ සැනසි
මා වෙතට ආ සඳ
තුරුළු කර ගතිමි මා
හද පිරුණු සෙනේහෙන්

විටෙක සතුටද
විටෙක වෙහෙසද
විටෙක තරහද
මා වෙත ගෙනා නුඹ කෙරේ
ආදරය හැර වෙන යමක්
මා සිතේ ඉතිරිව නැත

දිවා රෑ ගතවිය
හිරු වටා ගමන විය
වසන්තය නිමා විය
ගිම්හානයද ගතවිය
හේමන්තයද පසුවිය
යළි වසන්තය උදාවිය

හිරු වටා එක්වරක්
ගමන් නිම කළ ඔබ
දිනෙන් දින වැඩෙමින්
උගත් දේ එමට විය

හිරු වටා තව බොහෝ
රවුම් යාමට තිබේ
උගත යුතු දේ තිබේ
ඒ ගමනට ඔබේ
ආසිරි පතනෙමි පුතේ

අවුරුද්දකට කලින් මෙහෙම හිටපු හාදයා තමා දැන් මේ ඉන්නෙ.

ඇය ගිහින්

නොසිතූ දිනෙක හමුවුනු ඇය
රහසින්ම මසිතට ළං වූ ඇය
විටෙක මා සමඟ
කෙලිදෙලෙන් පසුවූ ඇය
අනෝරා වැසි වැටෙනා දිනෙක
මා කුටියට පැමිණි ඇය
සඳ ඇති රැයක
මා උකුලේ සැතපුනු ඇය
සුමුදු සුසිනිඳු ගත
මා වතේ තැවරූ ඇය
හිම වැටෙන සීතල දිනක
මා ගතට තුරුල්වූ ඇය
හිමිකරු සිටිද්දී
මා සොයා පැමිණි ඇය
මා බිළිඳු පුතුටද
සතුටක්ම ගෙනා ඇය
යන්න ගිහින්…
හිමිකරු ඇය ගෙන ගිහින්…
ඈ යළි නො ඒවිද?