එයාලගෙ සහ අපේ අයිතිවාසිකම්

කොන්ස්ටන්ස් මැක්මිලන් (Constance McMillen)  18 හැවිරිදි ඇමරිකාවේ මිසිසිපි ජනපදයේ අයිටවම්බා  කෘෂිකාර්මික උසස් විද්‍යාලයේ (Itawamba Agricultural High School) අවසන් වසර ශිෂ්‍යාවක්. අප්‍රේල් මස පැවැත්වීමට නියමිත තම පාසලේ වර්ෂාවසාන නැටුම් උත්සවයට (Prom) සහභාගිවීමට ඇය පසුගිය වසරේ දෙසැම්බර් මස පාසල් විදුහල්පතිගෙන් අවසර ඉල්ලුවා.

එහෙත් එම ඉල්ලීම ප්‍රතික්ෂේප කෙරුනේ ප්‍රවේශපත්‍ර සම්බන්ධ ගැටළුවක් ඇතිබව පවසමින්. ඊට හේතුව වුනේ ඇය නැටුම් උත්සවයට සහභාගිවීමට තීරණය කර තිබුනේ එම පාසලේම පහල පංතියක ශිෂ්‍යාවක් වන ඇයගේ පෙම්වතිය සමඟ වීමයි. ඇය සමරිසි කාන්තාවක් (Lesbian). නැටුම් සහායකයා හෝ සහායිකාව (date) විරුද්ධ ලිංගයෙන් (opposite sex) තෝරාගතයුතු බවට පාසලෙන් දැනුම්දී තිබුනා. එමෙන්ම සාම්ප්‍රදායික ලෙස ගවුමක් වෙනුවට කලිසමකින් හා කබායකින් (tuxedo) සැරසී නැටුමට පැමිණීමට ඇය කළ ඉල්ලීමද ප්‍රතික්ෂේප වුනා. පෙම්වතිය හා ඇයට වෙනවෙනම නැටුමට පැමිණිය හැකි වුවත්, නැටුමට සහභාගී වුවහොත් එතැනින් ඉවත් කරන බවද ඇයට දැනුම්දී තිබුනා.

ඇය මේ සම්බන්ධයෙන් පාසැල් කොට්ඨාසටද (school district) පැමිණිලි කළද එයින් විසඳුමක් ලැබුනේද නෑ. සිවිල් ක්‍රියාකාරී කණ්ඩායමක් (ACLU) ඒ සම්බන්ධව විමසීමක් කර සතියක් ඇවෑමෙන් මුට්ටිය ගන්නට එළුවාගේ හිසගසා දැම්මා සේ පාසැල් පාලනාධිකාරිය කළේ වාර්ෂික නැටුම් උත්සවය නිසි හේතු පැහැදිලි කිරීමකින් තොරව අවලංගු කර දැමීමයි. මේ සිද්ධිය ඇමරිකානු සහ ලෝක මාධ්‍යවල අවධානය දිනාගත්තා.

පාසැලේ ක්‍රියාමාර්ගයට එරෙහිව නඩුමගට පිවිසීමට කොන්ස්ටන්ස් සහ සිවිල් ක්‍රියාකාරීන් කටයුතු කළා. එහිදී විනිසුරුවරයා තීරණය කළේ පාසැල ගත් ක්‍රියාමාර්ගය කොන්ස්ටන්ස්ගේ ප්‍රකාශනය කිරීමේ ව්‍යවස්ථාමය අයිතිය උල්ලංඝනය කර ඇති බවයි. එහෙත් විනිසුරුවරයා පාසැල විසින් අවලංගුකළ නැටුම් උත්සවය නැවත පැවැත්වියයුතු බවට තීන්දු කළේ නෑ. මේ නිසා දෙපාර්ශවයම යම් ආකාරයකින් ජයගෙන ඇති බව පෙනෙනවා.

අවලංගුකළ නැටුම් උත්සවය වෙනුවට පාසැලේ දෙමව්පියන් විසින් තවත් නැටුම් උත්සවයක් සංවිධානය කළ අතර එම නැටුමටද සමරිසි සිසුන්ට සහභාගිවීමට ඉඩ නොදීමට තීරණය කර තිබුන නිසා නීතිමය ක්‍රියාමාර්ගයකට පෙර එයද අවලංගු කළා. තුන්වන නැටුම් උත්සවයක්ද සංවිධානය කර ඇති අතර එයට සහභාගිවීමට කොන්ස්ටන්ස්ට ඉඩ ලැබෙනු ඇති.

ලෝකයේ විවිධ රටවල  සමරිසි පුද්ගලයන් සඳහා ඇති සැලකිල්ල වෙනස්. ඇතැම් රටවල සමරිසි සම්බන්ධයක් පැවැත්වීම මරණීය දණ්ඩනය ලැබියහැකි වරදක් වන අතර, තවත් රටවල සමරිසි පුද්ගලයන්ට විවාහ වීමටද ඉඩ ඩී තිබෙනවා. ඇමරිකාවේනම් බොහෝ ආයතනවල ලිංගික නැඹුරුතාවය මත වෙනස්කම් කිරීම නීති විරෝධීයි.

ලංකාවේ පුංමෛථුනය නීතියෙන් තහනම් (මා දන්නා හැටියට). එහෙත් මේ තහනම ක්‍රියාත්මක තත්ත්වයේ නෑ. තමන් සමරිසි පුද්ගලයෙක් ලෙස ප්‍රසිද්ධියේ පිළිගැනීම නොකරන්නේ නීතියෙන් තහනම් නිසා සහ සමාජයෙන් එල්ලවන නින්දා-අපහාස නිසයි.

අවිවාහක තරුණ-තරුණියන්ටවත් නිදහසේ හැසිරීමට පොලීසිය ඉඩ නොදෙන හැටි මීට පෙර ලිපියක සඳහන් කළා. ඉතින් සමරිසි පුද්ගලයන්ගේ අයිතිවාසිකම් ගැන කවර කථාද?

පහත කරුණු ගැන ඔබට හිතෙන්නේ මොනවාද?

  • සමරිසිබව සමාජයට සහ නීතියට බියේ හෙළි නොකර, දෙමව්පියන්ගේ සහ සමාජමය බලකිරීමට විවාහ වන අයගේ පවුල් කීයක් නම් කඩාකප්පල් වී ඇතිද? ඒවා සමාජ ප්‍රශ්න නොවේද?
  • සමරිසි පුද්ගලයන්ට සමාජයේ ප්‍රසිද්ධියේ ඉන්නට ඉඩදීම සදාචාරයේ සහ සංස්කෘතියේ බිඳවැටීමක්ද?
  • සමරිසිබව සැඟවීමනිසා ඇතිවන මානසික පීඩනයෙන් අපහසුතා විඳින පුද්ගලයන් කොපමණ ඇතිද? ඔවුහු ප්‍රධාන සමාජධාරාවට වෛර කරන්නෝද? ඔවුහු සමාජවිරෝධී ක්‍රියා කරන්නෝද?
  • සමරිසි පුද්ගලයන්ව අපහාසයට බඳුන් කරන සමාජයක සදාචාරයක්, සභ්‍යත්වයක් තිබේද?

පින්තූරය AP Photo/Rogelio V. Solis වෙතින්.

දරුවන්ට ආදරේ නැද්ද

පසුගිය දවස්වල ලංකාවෙ ජනමාධ්‍ය හැම එකකම පාහෙ වාර්තාවුන සිදුවීම් දෙකක් තමයි කළුතර මවක් කළු ගඟට දරුවෙක් විසිකිරීම සහ අම්බලන්ගොඩ මවක් අලුත උපන් බිළිඳෙක් ගඟකට විසිකිරීම.

මේ සිදුවීම් විග්‍රහ කරන සමහරු අපේ රටේ ආර්ථිකයට දොස් කියන අතරෙ, තවත් අය දේශපාලකයන්ට දොස් කියනවා අනවශ්‍ය දේට සල්ලි වියදම් කරන බව කියමින්. කවුරු කාට දොස් කිව්වත් පිළිගන්න අවශ්‍ය දෙයක් තමයි හෙටත් මේ වගේ සිදුවීමක් වලක්වන්න අපේ රටේ ශක්තිමත් යාන්ත්‍රණයක් නැතිබව.

කෙටිකලකින් දුප්පත්කම නැතිකරන්නවත්, සමාජ-දේශපාලන ක්‍රමය වෙනස්කරන්නවත් අමාරුයි. තනිකඩ (විවාහ නොවූ, සැමියා හැරගිය හෝ වැන්දඹු) තරුණ අම්මලට දරුවන්ව හදා-වඩාගන්න වත්කමක් නැත්නම් දීමනාවක් දෙන එක ආණ්ඩුව කරන්න ඕන දෙයක් වුනත් ඒකට ප්‍රතිපාදන වෙන් කරන එකත් අමාරුයි කියමුකො. (මොකෝ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රකින්න මැති-ඇමති ගොල්ලන්ට සහ එයාලගෙ කාර්ය මණ්ඩලයට පඩි, දීමනා, විශ්‍රාම වැටුප් දෙන්න ඕනැනෙ.)

ඒත් ඉක්මනින් කරන්න පුළුවන් දෙයක් තමා රටට ගැලපෙන ක්ෂේමස්ථාන නීතියක් ඉදිරිපත් කරන එක.

දරුවන්ව අදාල ආයතනයකට භාරදෙන්න ගියාම අසරණ මව/පියාට මුහුණපාන්නවෙන නොයෙකුත් ප්‍රශ්න සහ ඒ ක්‍රියාමාර්ග ගැන නොදැනුවත්කම නිසා අහිංසක දරුවන්ට වෙලා තියෙන්නෙ මරුට බිලිවෙන්න.

දරුවන් හදාගන්න කැමති දෙමව්පියෝ කොච්චර රටේ ඉන්නවද? නිසි සම්බන්ධීකරණයක් තියනවනම් දාලා යන දරුවන්ව ඔවුන්ව හදාගන්න අවශ්‍ය දෙමව්පියන්ට භාරදෙන එක කරන්න පුළුවන්, ආණ්ඩුවට වැඩි වියදමක් දරන්නෙ නැතිවම.  පෞද්ගලිකත්වය ආරක්ෂාකරගත හැකි ක්ෂේමස්ථාන නීතියක් ගෙනැවිත්, සමාජය නිසිලෙස දැනුවත් කළොත් තැන-තැන ළමුන්ව දමා යාම අඩු කරන්න පුළුවන්.

රටේ අනාගතය භාරගැනීමට සිටින දරුවන් ඛේදනීය ලෙස අකාලයේ මියැදෙන්න හරිමින් උදාසීනව සිටීමට අවුරුදු දහස් ගණනක ප්‍රෞඩ අතීතයක් ඇති ජාතියකට හැකිද? ජාතියක් වශයෙන් අපි දරුවන්ට ආදරේ නැද්ද?

ළදරු ක්ෂේමස්ථාන නීතියක අවශ්‍යතාවය

“දිනක් වයසැති ළදරුවා කුණු ගොඩක”. “උපන් ගමන් දැරිය වැසිකිලියේ දමා මව පැන ගිහින්”.

මේ වගේ ප්‍රවෘත්ති කීයක් එක සතියකට ඔබට අසන්න ලැබෙනවාද?

උපන් ගමන් ළදරුවන් තැන තැන දමා යාම අපේ රටේ පමණක් නොව ඇමරිකාවේද 1990 දශකයේ බරපතල ප්‍රශ්නයක්ව තිබුනා. මේ නිසා නීති සම්පාදකයින් එක්ව “ළදරු ක්ෂේමස්ථාන නීතිය” (Infant Safe-Haven law) නමින් නව නීතියක් සම්මත කර ගත්තා. 1999 දී ටෙක්සාස් ප්‍රාන්තයෙන් ඇරඹි මේ නීතිය, අද වනවිට ඇමරිකාවේ සෑම ප්‍රාන්තයකම ක්‍රියාත්මක වනවා. එක් එක් ප්‍රාන්තයේ විවිධ වෙනස්කම් තිබුණද අළුත උපන් ළදරුවන් රෝහල්, හදිසි අනතුරු මධ්‍යස්ථාන, පොලිස් ස්ථාන, ගිනි නිවීමේ මධ්‍යස්ථාන, පල්ලි ආදී විවිධ ස්ථාන වලට භාරදීමේ පහසුකම් මේ නීතිය යටතේ පවතිනවා.

ඇතැම් ප්‍රාන්තවල වයස දින 3ක් දක්වා ළදරුවන් මෙලෙස භාරගන්නා අතර, තවත් ඒවායේ වයස අවුරුදු 1 දක්වා ළදරුවන් ක්ෂේමස්ථානවලට භාරදිය හැකියි. මේ ළදරුවන්ට අවශ්‍ය වෛද්‍ය සහ වෙනත් පහසුකම් සපයන අතර, ඉන්පසු සුදුසු පවුල්වලට භාරදෙනවා.

මෙහි විශේෂත්වය වනුයේ දරුවාගේ මවගේ හෝ වෙනත් පවුලේ විස්තර කිසිවක් නොවිමසීම හෝ යම් විස්තරයක් ලබාගත්තානම් ඒවා කිසිවෙකුට හෙලිදරව් නොකිරීමයි. මේ නිසා තමන්ගේ අනන්‍යතාවය රැකගෙන, තමාහට ඇති-දැඩි කිරීමට අපහසු දරුවන්ව සුදුසු පවුල් වලට භාර දීමට හැකි වෙනවා. අනවශ්‍ය ගබ්සා කිරීම් අඩු කිරීමටත්, ළදරු මරණ සංඛ්‍යාව අඩු කිරීමටත් මේ නීතිය උපකාරී වෙනවා.

උපදින සෑම දරුවාටම ජීවත්වීමේ අයිතිය හිමිවියයුතු බවයි මගේ හැඟීම. දෙමවුපියන්ට නොහැකිනම් සමාජය විසින් ඒ දරුවන්ගේ අනාගතය භාරගත යුතුයි. එයයි ශිෂ්ඨ සමාජයක වගකීම වියයුත්තේ. ළදරු ක්ෂේමස්ථාන නීතියක් ලංකාවටද ගෙන ඒමට මේ සුදුසු කාලයයි. ලංකාවේ තවත් ප්‍රශ්නයක්ව ඇති ළදරුවන් විකිණීම පාලනය කරගැනීමටද මෙමඟින් හැකිවනු ඇති. හදාගැනීම සඳහා දරුවන් සොයනා අයටද නීත්‍යානුකූලව ඒ සඳහා ඉඩ පහසුකම් සලසාදීම මෙවන් නීතියකින් කළ හැකියි.

ලඟ එන මැතිවරණයෙන් ජය ලබන පක්ෂය කුමක් හෝ වේවා, මෙවන් නීතියක් සම්මත කරගැනීමට ඔවුනට බලකිරීමට සිවිල් ක්‍රියාකාරීන්ගේ සිත් යොමු වේවා!

ආශ්‍රිත ලිපි

1.http://www.childwelfare.gov/systemwide/laws_policies/statutes/safehaven.cfm

2. http://www.nationalsafehavenalliance.org/