පසුගිය දවස්වල ලංකාවෙ ජනමාධ්‍ය හැම එකකම පාහෙ වාර්තාවුන සිදුවීම් දෙකක් තමයි කළුතර මවක් කළු ගඟට දරුවෙක් විසිකිරීම සහ අම්බලන්ගොඩ මවක් අලුත උපන් බිළිඳෙක් ගඟකට විසිකිරීම.
මේ සිදුවීම් විග්‍රහ කරන සමහරු අපේ රටේ ආර්ථිකයට දොස් කියන අතරෙ, තවත් අය දේශපාලකයන්ට දොස් කියනවා අනවශ්‍ය දේට සල්ලි වියදම් කරන බව කියමින්. කවුරු කාට දොස් කිව්වත් පිළිගන්න අවශ්‍ය දෙයක් තමයි හෙටත් මේ වගේ සිදුවීමක් වලක්වන්න අපේ රටේ ශක්තිමත් යාන්ත්‍රණයක් නැතිබව.
කෙටිකලකින් දුප්පත්කම නැතිකරන්නවත්, සමාජ-දේශපාලන ක්‍රමය වෙනස්කරන්නවත් අමාරුයි. තනිකඩ (විවාහ නොවූ, සැමියා හැරගිය හෝ වැන්දඹු) තරුණ අම්මලට දරුවන්ව හදා-වඩාගන්න වත්කමක් නැත්නම් දීමනාවක් දෙන එක ආණ්ඩුව කරන්න ඕන දෙයක් වුනත් ඒකට ප්‍රතිපාදන වෙන් කරන එකත් අමාරුයි කියමුකො. (මොකෝ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රකින්න මැති-ඇමති ගොල්ලන්ට සහ එයාලගෙ කාර්ය මණ්ඩලයට පඩි, දීමනා, විශ්‍රාම වැටුප් දෙන්න ඕනැනෙ.)
ඒත් ඉක්මනින් කරන්න පුළුවන් දෙයක් තමා රටට ගැලපෙන ක්ෂේමස්ථාන නීතියක් ඉදිරිපත් කරන එක.
දරුවන්ව අදාල ආයතනයකට භාරදෙන්න ගියාම අසරණ මව/පියාට මුහුණපාන්නවෙන නොයෙකුත් ප්‍රශ්න සහ ඒ ක්‍රියාමාර්ග ගැන නොදැනුවත්කම නිසා අහිංසක දරුවන්ට වෙලා තියෙන්නෙ මරුට බිලිවෙන්න.
දරුවන් හදාගන්න කැමති දෙමව්පියෝ කොච්චර රටේ ඉන්නවද? නිසි සම්බන්ධීකරණයක් තියනවනම් දාලා යන දරුවන්ව ඔවුන්ව හදාගන්න අවශ්‍ය දෙමව්පියන්ට භාරදෙන එක කරන්න පුළුවන්, ආණ්ඩුවට වැඩි වියදමක් දරන්නෙ නැතිවම. පෞද්ගලිකත්වය ආරක්ෂාකරගත හැකි ක්ෂේමස්ථාන නීතියක් ගෙනැවිත්, සමාජය නිසිලෙස දැනුවත් කළොත් තැන-තැන ළමුන්ව දමා යාම අඩු කරන්න පුළුවන්.
රටේ අනාගතය භාරගැනීමට සිටින දරුවන් ඛේදනීය ලෙස අකාලයේ මියැදෙන්න හරිමින් උදාසීනව සිටීමට අවුරුදු දහස් ගණනක ප්‍රෞඩ අතීතයක් ඇති ජාතියකට හැකිද? ජාතියක් වශයෙන් අපි දරුවන්ට ආදරේ නැද්ද?
ඇතැම් ප්‍රාන්තවල වයස දින 3ක් දක්වා ළදරුවන් මෙලෙස භාරගන්නා අතර, තවත් ඒවායේ වයස අවුරුදු 1 දක්වා ළදරුවන් ක්ෂේමස්ථානවලට භාරදිය හැකියි. මේ ළදරුවන්ට අවශ්‍ය වෛද්‍ය සහ වෙනත් පහසුකම් සපයන අතර, ඉන්පසු සුදුසු පවුල්වලට භාරදෙනවා.
නදීපගේ සිතුවිලි 