හොරකම සහ දඬුවම

නව පරපුරේ නිළියක් වන උදාරි වර්ණකුලසූරිය ඔඩෙල් ආයතනයෙන් ඇඳුම් හොරකම් කිරීමට ගොස් අසුවීමක් ගැන පසුගිය දවස්වල පුවත්පත්වලින් වගේම අන්තර්ජාලය හරහාත් නොඅඩුව කථාබහ කෙරුනා. ඒ පිළිබඳව උසාවියේ නඩුවක්ද විභාග වෙමින් පවතිනවා.

ඒ සිද්ධියට අදාල ඡායාරූපයක්ද මේ වනවිට සංසරණය වෙනවා. මේ ඡායාරූපය දැක්ක ගමන් “හොඳ වැඩේ..හොරකමේ ගිහින් අහුවුනාට ඔහොම කරල මදි!” කියලා ගොඩ දෙනෙක් හිතන්න ඇති. මේ ඡායාරූපයේ ඇත්ත නැත්ත හෝ ඇය සැබැවින්ම රෙදි හොරකම් කළාද නැද්ද යන්න පිළිබඳව මට කීමට නොහැකියි. නමුත්, මේ ඡායාරූපය සත්‍ය එකක් සහ ඇඳුම් හොරකම් කිරීමට උත්සාහ ගැනීම නිසා ඇයව දණගස්වා තිබුණායැයි සිතමු.

යමෙක් හොරකම් කර අසුවූ විට ඔවුනට දඬුවම් කිරීමේ අයිතිය ඇත්තේ කාටද?

හොරකමට ලක්වූ තැනැත්තාටම හොරාට දඬුවම් කිරීමේ අයිතියත් ලබා දී තිබේනම් නීතිය සහ අධිකරණය පද්ධතියක් තියෙන්නේ ඇයි?

හොරකමකදී හොරාව අල්ලා පොලීසියට භාරදීම සහ ඒ ගැන පැමිණිලි කිරීම හැර වෙනත් යමක් කිරීම මහජනයාගේ (හෝ සිවිල් ආයතනයක) වගකීම නෙවෙයි. දඬුවම් කිරීමක් වෙනවානම් එය සිදුවිය යුත්තේ උසාවිය හරහායි. පොලීසියට හෝ මහජනයාට යමෙකුට දඬුවම් කිරීමේ අයිතියක් නෑ.

මේ සියල්ලම හරියට වෙන්නේ නීතිය හරියට ක්‍රියාත්මක වෙනවානම් පමණයි. අපක්ෂපාත නීති සහ අධිකරණ පද්ධතියක් තිබේනම් ගැටළුවක් නෑ. නමුත් ලංකාවේ නීතිය නිසිලෙස ක්‍රියාත්මක නොවීම ගැන අමුතුවෙන් කිවයුතු නෑ. අපේ රටේ හාල්මැස්සො වගේ පොඩි හොරු අහුවෙද්දි තෝරු-මෝරු වගේ මහ හොරු නීතියෙ සිදුරු වලින් රිංගලා යන එක නොඅඩුව සිද්ධ වෙනවා.

රටේ නීති පද්ධතියේ දුර්වලතා තිබුනත් මහජනයා නීතිය අතට ගැනීම අනුමත කරන්න පුළුවන්ද? නීතිය නිසි ලෙස ක්‍රියාත්මක කිරීමට පොලීසිය-උසාවිය මෙන්ම මහජනයාත් නීතිගරුක ලෙස හැසිරිය යුතුයි. විශේෂයෙන්ම ආයතනයක් නීතිගරුකව හැසිරිය යුතුයි. පුද්ගලයෙක් නීතිය කඩකිරීමට වඩා ආයතනයක් නීතිය කඩකිරීම වෙනස්.

ඔඩෙල් වැනි ප්‍රසිද්ධ ආයතනයක් පුරවැසියෙකුට දඬුවම් කිරීම නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ විශාල අඩුපාඩුවක් ලෙසයි මම දකින්නේ. පොලීසිය අදාල හොරකම පිළිබඳව චූදිත නිළියට නඩු පවරනා අතරම, නීතිගරුක ලෙස නොහැසිරුනු ඔඩෙල් ආයතනයට විරුද්ධවත් ක්‍රියාමාර්ගයක් ගත යුතු බවයි මගේ මතය. එහෙම නොවුනොත්, තමන්ගේ ආයතනයෙන් හොරකමක් කළ පුද්ගලයෙක් අල්ලගෙන හොරාව ගස් බැඳලා දිමිගොටු දාන ආයතන නොඅඩුව බිහිවෙයි.

උදාරි හොරකමක් කළානම් එයට උසාවියෙන් දඬුවම් හිමිවිය යුතුයි. නමුත් ඇය ඔඩෙල් ආයතයේදී දඬුවමක් වින්දානම්, ඔඩෙල් ආයතනයට විරුද්ධව නඩුවක් පැවරීමෙන් ඇයට විශාල මුදලක් හොයාගත හැකිබවයි මට හිතෙන්නේ!

නීතිය ක්‍රියාත්මක නොකිරීම ගැන පොලීසිය-උසාවියටම දොස් කියනවාට අමතරව අපිත් නීතිගරුක පුරවැසියන් වෙමු.

 

පොලීසිය කළ තවත් වැඩක්

ලංකාවෙ පොලීසියක හපන්කමක් ගැන කලින් කිව්වනෙ. එතැනදි පොලීසියට අයිති සහ අයිති නැති වැඩ ගැනත්, සදාචාරය ගැනත් කොලූ සහ හසිත අතර සංවාදයක් කෙරුනා. මට ඒ අතරෙ මතක් වුනා ඒ වගේම තවත් සිද්ධියක් ගැන. මේ සිද්ධියත් මම කාලෙකට ඉස්සර ජාතික පුවත්පතක කියෙව්ව එකක්.

එක ප්‍රදේශයක (මට මතක විදියට අම්බලන්ගොඩ) දක්ෂ වඩු කාර්මිකයෙක් ඉන්නවා. ඔහු ලීයෙන් විසිතුරු නිර්මාණ කරන්න දක්ෂයි. මේ වඩු මහතා එක් නිර්මාණයක් නිසා බොහොම ජනප්‍රිය වෙනවා. ඒ ලී නිර්මාණයෙ අනුරූ සකස්කරගන්න පාරිභෝගිකයො ගොඩක් එනවා. ඒ නිර්මාණය මැදපෙරදිග ඉන්න පාරිභෝගිකයන්ටත් අපනයනය කරලා තියෙනවා. හැබැයි මේකෙ විශේෂත්වය තමා මේ පාරිභෝගිකයො සියළුම දෙනා කාන්තාවන් වීම. විශේෂයෙන්ම මැදපෙරදිග සේවයට යන කාන්තාවන් සහ තනිකඩ කාන්තාවන් තමා මේ නිර්මාණය මිලට ගන්න ඇවිත් තියෙන්නෙ. දැන් ඔයාලට තේරෙනව ඇතිනෙ මොකක්ද මේ ලී නිර්මාණය කියලා. කොලේ වහල ගහන්නෙ මොකටද? ඒ වඩු කාර්මිකයා හදපු විශේෂ දේ තමා (උත්තේජිත) පුරුෂ ලිංගයක ආකෘතියක්. දැන් පොලීසිය මේ සිද්ධියට ගැවෙන්නෙ කොහොමද?

මේ වඩු කාර්මිකයා පුරුෂ ලිංගවල ආකෘති හදලා විකිණුවා කියලා පොලීසියෙන් අත්අඩංගුවට ගත් බව ඒ පුවත්පතේ සඳහන් කරලා තිබුනා. මේ පුවත හොඳට රස කරලා ලියල තිබුනා මිස ඔහුට චෝදනා එල්ල කරලා උසාවියෙ නඩු දැම්මද නැද්ද කියලා ඒ පුවතෙ සඳහන්ව තිබුනෙ නෑ.

මෙතනදිත් පොලීසියෙ කාර්ය භාරය, ලංකාවෙ ලිංගික නිදහස වගේ දේවල් විවාදයට ගන්න පුළුවන්.

  • පුරුෂ ලිංගවල ආකෘති හදන එක වැරදිද? එහෙම නම් මුලින්ම කරන්න තියෙන්නෙ ලංකාව වටේම තියන ශිව ලිංග ඩයිනමයිට් දාලා පුපුරවන එකයි.
  • පුරුෂ ලිංගවල ආකෘති ලඟ තබාගැනීම හෝ නිපදවීම නීතියෙන් තහනම්ද? එහෙම නැතිනම් පොලීසියෙන් වඩු කාර්මිකයව අත්අඩංගුවට ගත්තෙ ඇයි? පොලීසියට සදාචාරය රකින්න ලයිසන් දීල තියනවද?
  • කාන්තාවන් කෘත්‍රිම වස්තුවලින් ලිංගික වින්දනයක් ලබාගැනීම (වක්‍රාකාරයෙන් හෝ) වැලැක්වීමට පොලීසියට ඇති අයිතිය මොකක්ද? (ඒ අය තලේබාන් පුහුණූව ලබපු අයද දන්නෙ නෑ.)
  • කෘත්‍රිම පුරුෂ ලිංග පාවිච්චිය වලක්වන්න උත්සාහ කරන අය මැදපෙරදිග ගොස් වෙනත් පිරිමින් ඇසුරු කළොත් හෝ තනිකඩ/ වැන්දඹු කාන්තාවක් විවාහ නොවී පිරිමියෙක් ඇසුරු කළොත් සමාජයේ ගර්භාවට පාත්‍ර වීමෙන් බේරා ගන්නවද?

මේ ගැන ඔබට හිතෙන්නෙ මොනවද?

පොලීසියට එහෙම කරන්නත් පුළුවන්ද

මීට වසර කීපයකට පෙර ජාතික පුවත්පතක පලවූ කථාවක් මෑතකදී වෙනත් ප්‍රවෘත්තියක් කියැවීමේදී සිහි වුනා. (ඒ ප්‍රවෘත්තිය ගැන වෙනම කියන්නම්.) මේ කථාව මට මතක විදියට මෙහෙමයි.

කොළඹින් ඈත පළාතක උසාවියක නඩු වලට පෙනී සිටින නීතීඥයෙක් හමුවීමට තරුණ යුවලක් පැමිණියා. ඒ ඔවුන්ට දික්කසාදයක් ලබාගැනීමට නඩුවක් ගොනු කිරීමටයි. නීතීඥ මහතා ඔවුන්ගෙන් දික්කසාදවීමට හේතුව කුමක්දැයි විමසුවා. “අපි දෙන්නා විවාහ වුනේ අපේ කැමැත්තට නෙවෙයි සර්. අපේ ජීවිත වෙන වෙනම ගෙනියන්න ඕනෙ නිසයි දික්කසාද වෙන්න ඕන වෙලා තියෙන්නෙ.” තරුණයා හඬ අවදි කළා. තවදුරටත් විස්තර විමසූ නීතීඥයාට ඔවුන් පැවසූ කථාව මෙහෙමයි.

ඔහු පෞද්ගලික ආයතනයක් සේවය කරන අයෙක්. ඔහුට පෙම්වතියක් සිටියා. ඔහු ඒ පෙම්වතිය හා විවාහ ගිවිසගෙනයි සිටියේ. මේ අතරතුර වෙනත් මිතුරෙකුගේ විවාහ මංගල්‍යයකට ගිය අවස්ථාවකදී ඔහුට ඇය (පසුව ඔහු විවාහ වන තරුණිය) නෙත ගැටුනා. ඔවුන් දෙදෙනා අතර නෙත්සර හුවමාරුවකින් පසුව කෙටි කථාබහක් සිදු වුනා. ඒ කථාබහ අවසන් වුනේ ඊලඟ සති අන්තයේ නගරයේ තැනකදී මුණගැසීමේ පොරොන්දුවක් සමගින්.

පොරොන්දු වූ පරිදි ඔවුන් දෙදෙනා ඊලඟ සති අන්තයේදී මුණ ගැසුනා. එහිදී ඔහු තමා විවාහ ගිවිසගෙන ඇතිබව ඇයට හෙලි කළා. ඇයට එය ප්‍රශ්නයක් වුනේ නැහැ. ඔහු සමඟින් සතුටු වීමට කැමති බව ඇය හෙලි කළා. ඔහුත් ඇය සමඟ හාද වූයේ ඒ බලාපොරොත්තුවෙන්මයි. දෙදෙනාම නගරයේ ලැගුම්හලකට පියමැන්නේ දවසේ ඉතිරිය ගෙවීමටයි. දවස අවසානයේ ඔවුන් දෙදෙනාම වෙන්ව ගියේ නැවතත් හමුවීමේ බලාපොරොත්තුවෙන්.

මේ ලෙස ඔවුන්ගේ ඇසුර මාස කිහිපයක්ම කෙරීගෙන ගියා. ඔහු විවාහ ගිවිසගත් පෙම්වතිය හෝ පවුලේ කිසිවෙක් මේ කිසිවක් දැන සිටියේ නැහැ. ඇයගේ පවුලේ කිසිවෙකුත් මේ කිසිවක් දැන සිටියේ නෑ. ඔහුගේ විවාහ මංගල්‍ය දිනයද ටික ටික ලං වූවා.

එක දිනෙක ඔවුන් දෙදෙනා සූපුරුදු පරිදි හමුවූයේ ලැගුම්හලේදීයි. ඔවුන්ගේ ජීවිත වෙනස් වුනේ ඒ ලැගුම්හලට පොලීසිය කඩාවැදීමෙන්. ලැගුම්හලේ පෙම් සුව විඳිමින් සිටි ජෝඩු කීපයක්ම පොලිස් අත්අඩංගුවට පත් වුනා. ඒ අය අතරින් සමහරක් විවාහ බිරිඳට හෝ සැමියාට වංචා කරමින් අනියම් ඇසුරක් පවත්වන අය. තවත් අය විවාහ නොවූ තරුණ ජෝඩු. පොලිස් අත්අඩංගුවට පත් අනියම් ඇසුරුකම් පැවැත්වූ විවාහකයන්ගේ විවාහක සැමියා හෝ බිරිඳ පොලීසියට ගෙන්වා ඔවුන්ට අවවාදකොට මුදාහැරීමට පොලීසිය ක්‍රියා කළා.

විවාහ නොවූ ජෝඩු වලට පොලිස් නිලධාරීන් තෝරාගැනීමට විසඳුම් දෙකක් ඉතිරිපත් කළා. එකක් දෙපාර්ශවයේම දෙමව්පියන් ගෙන්වා ඔවුන්ට භාර දීම. අනෙක වහාම විවාහ වීම. ඇතැම් අය දෙමව්පියන්ට භාරවීමට තීරණය කළත් මේ කථා නායකයාට සහ නායිකාවට ඔවුන්ගේ සම්බන්ධයදෙමව්පියන් නිවෙස් වලට හෙලිදරව් වීමට ඉඩදීමේ හැකියාවක් තිබුනේ නෑ. ඔවුන්ගේ ජීවිත වෙන වෙනම ගලායමින් තිබීම ඊට හේතුවයි. ඒ නිසා ඔවුනොවුන් හා විවාහ වීමට කිසිදිනෙක බලාපොරොත්තු නොවුනත්,පොලීසියේ බලකිරීම මත ඔවුන් දෙදෙනා හදිසියේම විවාහ වූයේ ඇතිවන ගැටළු පසුව විසඳාගැනීමේ බලාපොරොත්තුව ඇතිවයි.

ඔවුන්ගේ පවුල්වලට රහසින්, ඔහුගේ විවාහ මංගල්‍යයට පෙර දික්කසාදවීමට ඒ දෙපලට අවශ්‍යවීම නිසයි ඉහත සඳහන් පරිදි ඔවුන්ගේ ගම් පළාතෙන් දුර බැහැර ප්‍රදේශයක උසාවියකදී දික්කසාද නඩුවක් ගොණුකිරීමට නීතීඥ මහතෙක් හමු වුනේ. ඔවුන්ගේ කථාව අවසන් වූයේ “පොලීසිය කළදේ හරිද සර්?” පැනයත් සමඟින්.

පුවත්පතේ මා කියැවූ කථාව එයයි. එහි සත්‍යාසත්‍යතාවය හෝ ඒ යුවලට ඉන්පසු සිදුවූයේ කුමක්ද යන්න ගැන මා දන්නේ නෑ. එහෙත් ලංකාවේ පොලීසියකින් මෙබඳු සිදුවීමක් සිදුවීමට ඉඩකඩ ඇති බවයි මගේ විශ්වාසය. ඒ සිදුවීම සත්‍යබව සිතමු. ඒ දෙපල කළ දේ හරිද, වැරදිද? හෝ සදාචාර සම්පන්නද, නැතිද? යන්න වෙනම කාරණයක්. කෙසේවෙතත් මේ කථාවත් සමඟ මසිතට ආ සිතුවිලි කීපයක් මේ.

  • ස්වයං තීරණ ගත හැකි, වැඩිහිටි යුවලකට ඒ ආකාරයේ බලපෑම් කිරීමට පොලීසියට අයිතියක්, බලයක් තිබේද? පොලීසිය කළ දේ හරිද?
  • ඒ තරුණයා ඔහුගේ පෙම්වතිය හා විවාහවීම ස්ථිරව තිබියදී වෙනත් තරුණියක් ඇසුරු කළේ ඇයි? ඒ සම්බන්ධ සමාජමය ගැටළුවක් තිබේද?
  • අවිවාහක තරුණියකට තමන් කැමති අයෙක් හා සබඳකම් පැවැත්වීමට නොහැකිද? ඇයගේ දෙමව්පියන්ට ඒ බව දැනුම් දීම කළ යුතුද?
  • අවිවාහක (සහ වයස 16ට වැඩි ) තරුණ-තරුණියන් ලැගුම්හල්වල පෙම්සුව විඳීම නීති විරෝධීද? පොලීසිය ඔවුන් අත් අඩංගුවට ගන්නේ ඇයි?

මේ ගැන ඔබට හිතෙන්නේ කුමක්ද?

ජී ෆො ජග්

1987-1989 කාලය අපේ රටේ භීෂණය රජ කළ කාලයක්නෙ. ඒ කාලෙ කිසිම කෙනෙක්ගෙ ආරක්ෂාව ගැන සහතික වෙන්න බෑ. විශේෂයෙන් රජයේ ප්‍රබලයන්ට මරණීය තර්ජන එමටයි. මැති-ඇමතිවරුන්ගෙ ආරක්ෂාවට හමුදාවෙන් සහ පොලීසියෙන් කණ්ඩායම් සපයල තිබුනා. ඊට අමතරව මැති-ඇමතිවරුන්ට පෞද්ගලික පිස්තෝලයක් (පෞ.පි. එකක්) ආරක්ෂක අමාත්‍යංශයෙන් නිකුත් කළා.

කොහොමහරි එක ඇමතිවරයෙකුට ආරක්ෂක අමාත්‍යංශයෙන් නිකුත් කරන මේ පිස්තෝලෙ ලැබුනෙ නෑ. (ඒ කාලෙ 5/6 ක බලය තියන ආණ්ඩුවක් තිබ්බත් කැබිනට් ඇමති, නියෝජ්‍ය ඇමති, රාජ්‍ය ඇමති වගේ ඇමතිවරු වැහි වැහැල හිටියනෙ. කොයි ඇමතිද කියන්න මම හරියටම දන්නෙ නෑ.) මේ ඇමැත්තා ඉංග්‍රීසි හරියට නොදන්නවා වුනත් හරි-හරියට සුද්දා වගේ ඉංග්‍රීසි කථාකරනවා කියල ප්‍රසිද්ධ කෙනෙක්. ඉතින් මේ ඇමති දවසක් ආරක්ෂක අමාත්‍යංශයට දුරකථනයෙන් කථා කළා.

“හෙලෝ, දිස් ඉස් මිනිස්ටර් සිරිපාල. හූ ඉස් ස්පීකින් දෙයා?” ඇමැත්තා කඩ්ඩ දැම්මා. (ඇමතිගෙ නම සිරිපාල කියලා හිතන්නකෝ.)

දුරකථනයට පිළිතුරු දුන්නෙ නියෝජ්‍ය පොලිස්පතිවරයෙක්. පොලිස් ලොක්කටත් සිංහලෙන් උත්තර දෙන්න බෑනෙ දැන්. මිනිහත් දන්න ඉංගිරිසියෙන් උත්තර දුන්නා “අයි ඈම් ඩී. අයි. ජී සමරපාල. වට් කැන් අයි ඩූ ෆො යූ සර්?” කියලා.

“අයිසෙ, අයි ඩිඩ්න්ට් රිසීව්ඩ් ද වෙපන් ඉෂූඩ් ෆො මිනිස්ටර්ස්. කැන් යූ චෙක් ඔන් දැට්?” කියලා ඇමැත්තා කිව්වා. දුරකථන මාර්ගයේ තිබ්බ ප්‍රශ්නයක් නිසා පොලිස් ලොක්කට ඕක හරියට ඇහුනෙත් නෑ, තේරුනෙත් නෑ. “අයි ඈම් සොරි සර්, අයි ඩිඩ්න්ට් හියර් යූ” කියලා පොලිස් ලොක්කා බොහොම යටහත් පහත්ව කිව්වා. ඇමැත්තත් ආයෙත් තමන්ගෙ අවශ්‍යතාවය කිව්වත් දුරකථන පද්ධතියෙ තිබ්බ දෝෂයක් නිසාදෝ පණිවිඩේ හරියට ගියෙ නෑ.

ඇමතිට ඒ වෙනකොට ටිකක් විතර තරහ ගිහින්. “අයිසෙ, අයි නීඩ් අ ගන්” ඇමති ටිකක් විතර සද්දෙන් කිව්ව. “අයි ඈම් සොරි සර්, යූ නීඩ් වට්?” පොලිස් ලොක්කා ආචාරශීලීව ඇහුවා. “කාන්ට් යූ හියර් මී ඩෑම්න් ෆූල්, අයි නීඩ් අ ගන්, ගන්” ඇමැත්තා සද්දෙ දැම්මා. පොලිස් ලොක්කට තාමත් හරියට ඇහුනෙ නෑ. “දෙයා ඉස් අ ඩිස්ට(ර්)බන්ස් ඔන් ද ලයින් සර්, අයි ඈම් සොරි. කැන් යූ ප්ලීස් සේ වට් ඩූ යූ නීඩ්?” පොලිස් ලොක්කා කිව්වා.

ඒ වෙනකොට ඇමතිටත් තේරිලා තිබ්බෙ දුරකථන මාර්ගයේ මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් තියනවා කියලා. ඉංග්‍රීසියෙන් අමාරු වචන කියනකොට අකුරෙන් අකුර කියනවනෙ, ඒ අකුරට අදාල වචනයකුත් එක්ක එන් ෆො නොවැම්බර්, ඒ ෆො ඇපල් වගේ. ඒ නිසා ඇමති හිතුවා ගන් කියන එක අකුරෙන් අකුර කිව්ව නම් පැහැදිලි වෙයි කියලා.

ඉතින් ඇමැත්තා කිව්වා “අයිසෙ, අයි නීඩ් අ ගන්.. ගන්, ගන්.. ගී ෆො ජග්, යූ ෆො යුරෝප්, එන් ෆො නිව්මෝනියා” කියලා.

ඊට පස්සෙ වුන දේ නම් මම දන්නෙ නෑ..

තාම හිනා ගියෙ නැද්ද..

ගන් ලියන්නෙ මෙහෙමයි.: GUN

ජග් ලියන්නෙ මෙහෙමයි.: Jug

යුරෝප් ලියන්නෙ මෙහෙමයි.: Europe

නිව්මෝනියා ලියන්නෙ මෙහෙමයි.: Pneumonia

දැන් හිනා නොගිය අය හිනා වෙන්න.